Seni seviyorum. Çünkü asla senin gibi olamayacağımı biliyorum, ve sana sahip olmak istiyorum.

Bir insanla ilişkiye başlamak, iki taraflı bir tutsaklık, bedeli zaman ve hayallerle ödenen bir anlaşmadır. Biri izin vermeden, diğeri gidemez.

Seni seviyorum. Hakettiğin için değil. Nedensiz bir sevgi var kalbimde ve ellerimle kapattığım kapının altından sarmaşıklarını gönderir gibi, yüzüme vurur gibi karanlığını. Ortaya çıkıyor, tutamıyorum.

Şahidin var! Toz toprak olmuyorsun, her an’ına şahidim senin, ve arkadaşınım. Ve yanındayım ve bundan delicesine mutluyum!

Bir şeyi gerçekten bitirmek bizim elimizde değil. Üflediğimiz anda son bulan mum ışıkları değil yaşadıklarımız. Aksine, kanlı ve canlılar.

Hiç dinlemedik, öğrenmedik. Olmamız gerektiği gibiyiz. Biz, varız.

Kalbinize aldığınız insan boş yeri daraltmaz, aksine, kalbinizi büyütür, ve bilirsiniz: Sizi tuvaletteyken arıyorsa dost olmuşsunuzdur, eğer arka planda ıkınma sesi varsa, yaşam boyu bağlanmışsınız demektir.

Aşkı yaşamak yerine, elele yok edilmeye zorlandık.Bir… Bir…Tik! Tak!Düş-tük

Bütün bunların, nefes alışlarımın, aşklarımın ve imkansız hayallerimin, kendimi sevebilmek uğruna verdiğim bir mücadele, bir savaş olduğunu biliyorum artık.

Yetişkin olmak için içimizdeki çocuğu öldürmek zorundayız. Ama bunu yapmanın yolu, onu ve masumiyetini kirletmek değil. Aksine, izin istemeli ve hazır olduğu zamanı beklemeliyiz. Diğer türlü kirlenmiş ve onu kirlettiğimiz için bize öfkesinden kuduran, bunun bedelini bize ödetmek ve hesap sormak için zincirlerimizi asla bırakmayacak bir çocuğu içimizde taşımak ve onun kölesi olmak zorunda kalırız.